İnsanoğlu varoluşundan itibaren kendi gereksinimlerinin yanı sıra diğer canlılar ile de iç içe olmuş, kendi benlik özüne ilaveten başka bireyler ile de paylaşımlarda bulunmuştur.
Kendi varlığımız, mutluluğumuz çok önemlidir pek tabi. Sadece başkaları için yaşayan kişiler, hayattan yeterince tat alamazlar ve sonradan pişmanlık denizinde boğulabilirler. Ama bencilce bir yaşam sürmek de, bir o kadar zararlı ve anlamsızdır. Bu dengeyi iyi ayarlamak gerekmektedir. Başka canlıların, bu insan veya hayvan fark etmez, acılarını görmezden gelen, yardım etmek içinden gelmeyen duyarsız kişiler giderek artmakta ve bu çağımızın kara lekesi olarak yerini almaktadır. Vicdan ve şefkat, en büyük erdemdir. İyi insan olmanın altın anahtarıdır. Dinimiz de, kültürümüz de, kalbimiz de bunu söyler. Zor durumdaki fakir bir aileyi görmezden gelmek, aç bitap düşmüş bir köpeği umursamamak, yolda yürüyen yaşlı bir teyzeye omuz olmamak bence en büyük sorunlardan, en büyük lekelerdendir. Bunları içten gelerek yapmak ise insanın kalp güzelliğinin bir kanıtıdır. Duyarlı olmak, okumak, araştırmak, gezmek, görmek ve çakralarımızı toplumsal sorunlara da açık tutmak olmazsa olmazımız olur ise, hayat daha anlamlı ve yaşanılası olur. Unutmayalım ki, bizler Mevlana, Yunus Emre gibi hoşgörü ve merhamet timsali insanların soylarından geliyoruz.
‘’Bu dünya, hassas kalpler için bir cehennemdir.’’ Büyük yazar Goethe ne doğru söylemiş. Hele de son yıllarda artan insanlara ve hayvanlara tecavüz, cinayet, zulm, şiddet, gasp, çocuk gelinler gibi korkunç olayları düşünürsek! Ve yaptığımız iyiliğe, iyi niyetimize değmediğini düşündüğümüz insanlar…Bir de onlar var tabi. Ama bu negatif faktörler, bizim merhametimizin önüne geçmesin. ‘’Merhamet, hava gibi su gibi muhtaç olduğumuz bir iksir. Baş aşağı bir cemiyeti baş yukarı edebilecek bir kudret…’’der bir şiirinde usta şair Necip Fazıl da.
Herkes kendi kalitesini ve kişiliğini ortaya koyar hayat denen bu kocaman tiyatro sahnesinde. Etrafında olanlara tıkama kulağını artık, duyarsızlaş-ma !
